शब्दांचा भटकंतीकार – भामट्या

छावा – दिनांक : ५ ऑगस्ट २०२५

शहर झोपलेलं असतं…

गल्ल्या शांत, चौक रिकामे, पिवळसर दिव्यांच्या सावल्यांत झोपलेलं आयुष्य.

पण त्या शांततेच्या गर्भात मी चालतोय – एकटीच सावली.

मी ‘भामट्या’ – शब्दांचा भटकंतीकार.

मी कोण आहे?

माझं नाव तुम्ही कुठल्याच रजिस्टरमध्ये बघणार नाही.

मी ना पत्रकार, ना प्रसिद्ध लेखक.

पण माझ्या वहीत लिहिलेलं एक वाक्य कधी कुणाचं आयुष्य बदलू शकतं, इतकी ताकद माझ्या शब्दांत आहे.

दाढी वाढलेली, अंगावर साधा फाटका शर्ट, पायात जुने बूट…

पण ह्या बूटांनी चाललेले रस्ते हजार कथा घेऊन आलेत.

पाठीवर एक झोळी – त्यात एक वही, एक पुस्तक, आणि असंख्य चेहऱ्यांच्या आठवणी.

ती झोपडपट्टीतली रात्र…

काल मी एका झोपडपट्टीत होतो.

एका टपरीसमोर बसलेली बाई तिच्या पोराला हाताने भात भरवत होती.

भुकेला मायेच्या बोटांनी उत्तर मिळत होतं.

माझ्या मनाने तो क्षण गिळला.

माझ्या वहीत फक्त एक ओळ उतरली –

जिथं भुकेची किंमत मायेच्या हातांनी ठरते,

तिथंच माणुसकी खर्‍या अर्थानं जन्म घेते.

प्रसिद्धी नको, प्रामाणिकपणा हवा

मला ना अवॉर्ड्स हवे, ना व्हायरल व्हायचंय.

मला फक्त कुणाचं तरी आयुष्य समजून घ्यायचंय.

कुणीतरी माझा लेख वाचून थांबावं, विचार करावा – एवढीच अपेक्षा आहे.

मी कुणाचं दु:ख मोजत नाही, पण ते मांडतो

त्या दुःखाला शब्दांत सन्मान देतो.

भटकंती हीच तपश्चर्या

मी फुटपाथवरून चालतो.

कधी खड्ड्यात पाय अडकतो, कधी रस्त्यावर कुणाचा हंबरडा ऐकतो, कधी भूक, कधी चिखल – सगळं पाहतो.

कधी झोपडीत पंखा नाही, पण मनात मायेची थंडी आहे.

कधी वडिलांच्या डोळ्यांत अश्रू, पण मुलाच्या पाठीवर उबदार हात.

हे सारे क्षण माझ्या लेखणीला चालना देतात.

मी कुठं आढळतो?

कधी रेवदंड्याच्या मच्छीमार वाडीत

कधी मुंबईच्या लोकलमध्ये

कधी पनवेलच्या चौकात

कधी शाळेबाहेर उभ्या असलेल्या एका उपाशी मुलाच्या नजरेत

मी कुठेही असतो – जिथं तुम्ही पाहत नाही, पण अनुभवता.

भामट्याचं शेवटचं वाक्य…

मी आजही फुटपाथवर आहे.

पायाखाली धूळ आहे, डोक्यावर आकाश, आणि हातात एक वही आहे.

तुम्ही झोपता तेव्हा माझे शब्द जागे असतात.

कारण मी ‘भामट्या’ – शब्दांचा भटकंतीकार.