“सैयारा” : एक स्त्री, एक वेदना, एक अस्सल वास्तव!

छावा | चित्रपट समीक्षा | दि. २६ जुलै २०२५ | सचिन मयेकर

म्हटलं तर साधा, पण भिडणारा… म्हटलं तर शांत, पण आतून हादरवणारा – सैयारा हा चित्रपट प्रेक्षकांच्या हृदयात खोलवर ठसतो. ग्रामीण भागातील एका स्त्रीची ही कहाणी आहे, पण ती केवळ तिची राहत नाही – ती प्रत्येक संवेदनशील मनाला भिडणारी ठरते.

चित्रपट पाहत असताना प्रेक्षक हळूहळू त्या गावात, त्या घरात, आणि शेवटी त्या स्त्रीच्या अंतःकरणात प्रवेश करतो.

सैयारा ही एक सामान्य स्त्री आहे – पण तिच्या नजरेत लपलेलं दुःख, तिच्या गप्पांमागचं मौन, आणि तिच्या रोजच्या जगण्यातली खळबळ – हे सर्व एक खोल सत्य उलगडतं.

या चित्रपटातील अभिनेत्रीचं अभिनय कौशल्य हे खरं तर संवादांपेक्षा नजरेतून, हालचालीतून, आणि संथ पण गडद भावनांतून उमटतं. कुठेही आक्रस्ताळेपणा न करता, तिनं साकारलेली सय्यारा ही एक जीवत: जिवंत वाटते. तिला पाहताना आपल्या आसपासच्या कोणत्यातरी स्त्रीचा चेहरा डोळ्यांसमोर येतो — इतकी ती खरीखुरी आहे.

दिग्दर्शकाने फारशी झगमगाट न करता, एक हळुवार पण ठोस दृष्टिकोन ठेवत चित्रपट रेखाटला आहे. प्रत्येक दृश्य, प्रत्येक फ्रेम, आणि प्रत्येक निवड – ही अतिशय विचारपूर्वक, संयत आहे. ग्रामीण वातावरण, घराच्या भिंती, चुलीवरचं जेवण, आणि वाट बघणारी नजर — या सगळ्याचा वापर केवळ दृश्य म्हणून नाही, तर भावनात्मक भाषेच्या भाग म्हणून केला आहे.

चित्रपटातील पार्श्वसंगीत फारसा आक्रमक नाही. उलट, काही प्रसंगांमध्ये संगीत नसणंच अधिक परिणामकारक ठरतं. लोकसंगीताचे अंश आणि निसर्गध्वनी यांचा संयमित वापर हा सिनेमा अधिक प्रभावी करतो.

सैयारा ही केवळ एक स्त्रीकेंद्री कहाणी नाही. ती समाजातील गूढ मौनावर, स्त्रीच्या आत्मसन्मानावर, आणि पुरुषप्रधान मानसिकतेवर नेमकं भाष्य करणारी गोष्ट आहे. हा चित्रपट स्त्रियांनी पाहायलाच हवा असं नाही — पुरुषांनीही पाहायला हवा आणि समजून घ्यायला हवा.

सैयारा पाहिल्यावर आपण सुन्न होतो… पण विचार करत राहतो.

आपल्यालाही कुठे ना कुठे एक सैयारा भेटलेली असते — कधी आपल्या घरात, कधी गावात, कधी स्वतःच्या मनात!