एक जॉब असाही..
तुमचं काम काय?
मी एक ज्येष्ठ नागरिकांची देखभाल करणारा आहे…
या उत्तरात मानवीयतेचा, कर्तव्यबुद्धीचा आणि एका अवघड जबाबदारीचा सारा भार सामावलेला असतो.
श्रीमंत घरात राहणारे, उद्योगपती किंवा कामानिमित्त सतत बाहेर असणारे लोक आपल्या घरातील वयोवृद्ध आई-वडिलांसाठी एक व्यक्ती ठेवतात. ती व्यक्ती केवळ ‘नोकरी’ करत नसते… ती जिव्हाळा, कळकळ आणि धीर यांचं काम करत असते.
काम जरी पगारी, पण त्यामागे असतो जीव
आजीची आंघोळ करून द्या,
आजोबांची लघुशंका काढा”,
पायांना मलिशन द्या,
औषधं द्या, त्यांच्याशी बोलत बसा –
हे सगळं वाचायला जरी साधं वाटत असलं, तरी प्रत्यक्षात ही एक मानसिक, शारीरिक आणि भावनिक परीक्षा असते.
वयोवृद्ध व्यक्तींना स्पंजिंग करणे, त्यांना उठवणे, कधी लंगोट बदलणे, अंग पुसणे, त्यांच्या त्रासाला सामोरे जाणे – हे काम करायला केवळ पैसा नव्हे, तर माणूसपण आणि संयम लागतो. कित्येक वेळा त्या व्यक्तींचा त्रास, राग, विसरभोळेपणा आणि एकाकीपणाचे झणझणीत अनुभव याचा सामना करावा लागतो.
समाज दुर्लक्षित करतो, पण घरात ते ‘देवदूत’ असतात
या व्यक्तींना आपण ‘केअर टेकर’, ‘आया’, ‘मोलकरीण’, ‘हेल्पर’ म्हणतो. पण खरंतर त्या कोणाच्याही आई-बाबांची सावली बनून जगत असतात.
कधी स्वतःच्या आईबाबांसोबत नसूनही, त्या दुसऱ्यांच्या आईबाबांची सेवा करतात.
कधी कधी त्याच वृद्ध आईला उचलतानाही त्यांच्या डोळ्यांतून अश्रू येतात — पण चेहऱ्यावर असतो एकच विचार : आपण त्यांचं आधार आहोत.
एक विचार समाजासाठी
आपण गोंधळलेल्या या धावपळीच्या जगात “सिस्टम” आणि सेवा असं सगळं यंत्रवत बनवत आहोत. पण या सेवकांचा स्पर्श, त्यांचं थोपटणं, त्यांची काळजी — यंत्र देऊ शकत नाही.
या व्यक्तींना केवळ “पगार” नाही, तर सन्मान”l द्यायला हवा.
त्यांचं काम म्हणजे केवळ झाडू-पुसणं नाही… ते म्हणजे दैनंदिन माणुसकीचा सर्वात जवळचा स्पर्श.
कधी तुमच्या घरात अशा व्यक्ती असतील तर त्यांना केवळ कामवाली नका म्हणू, त्यांना आपली माणसं म्हणून मान द्या… कारण त्यांच्या हातात आहे आपल्या घरातील आई-बाबांचा उरलेला श्वास.
